Toen we nog in Zeeland woonde heb ik een enorme duikeling van de trap overleefd, we reden samen met Oldtimer Mini's, en ik viel netzo als Mr.Bean altijd op de TV neerkwam .
Alleen het opstaan was "mislukt bij mij ", daar ik niets meer kon en hoopte dat mijn broer wakker werd van de knal in de gang.
Want daar lag zijn zus , onderaan de trap met haar schouders op de granieten vloer, en hoofd een centimeter of 5 verwijderd van de post van de voordeur.
Dacht zelf nog dat ik kon opstaan , maar mijn armen deden enorm veel pijn en een was er net een pudding.
Hij was zich echt rot geschrokken , en wist niet ineens waar beet te pakken om mij weer op de been te krijgen .
Heb zelf ook gegrepen met mijn rechter arm naar de deurknop van de kamer deur , want tot zover had hij mij wel gekregen .
Had enorm veel pijn , maar ik gaf geen kik , ( mijn pijngrens is erg hoog ), hij moest me uit een klein portaal zien te krijgen ik lag tegen de trap op met hoofd op de grond.
Toen ik eindelijk in de kamer was gearriveerd en met veel pijn en moeite op de stoel plaats nam , belde hij de weekend dienst van de huisarts.
Dat liet nog een poosje op zich wachten .
Toen ze eindelijk verscheen , vroeg ze wat er was gebeurd, en wist volgens mij ook niet wat te doen , zei ze , kunt u naar Dirksland rijden naar het ziekenhuis.
Want ik kan nu niets meer voor u doen, er werd geen Ambulance geroepen , niks , ik zeg tegen mijn broer , laat ze eruit , en pak de auto sleutels en rij me zo snel mogelijk naar Dirksland.
Daar aangekomen , kwam er een vrouw op de spoedafdeling met een ijzeren rolstoel aan , het was in de winter dus dat ding was ijskoud.
Ze zie gaat u hier maar even op zitten tot de arts komt, ik zei absoluut niet , ik blijf wel lopen , nee u moet echt zitten u heeft veel pijn.
Ik zei , ja dat weet ik heel goed , maar hoef niet te bevriezen , toen kwam de arts en moest ik mee foto's maken, ja hoor rechter arm uit de kom met haarscheuren in de schouder, dus die werd direct gezet.
De linker arm had een gebroken ellepijp en moest geopereerd worden met een versteviging erin, en de linker schouder was verbrijzeld, en moest ik 14 dagen wachten op de chirurg in het Erasmus die dat soort gecompliceerde dingen weer tot een werkend iets kon terugbrengen .
Soort "Merlin de Tovenaar " maar dan anders, dus de linkerarm werd de elleboog verzorgd en werd in het Dirksland goed ingepakt om te voorkomen dat hij kon bewegen .
Na een week mocht ik naar huis als ik maar zorgde dat ik niet zou vallen , en op de afgesproken tijd in het Erasmus verscheen om de 6 uur durende operatie te ondergaan voor de schouder prothese te plaatsen.
Al met al vertelde de Chirurg dat ik een "Beschermengel " op mijn schouder had gehad dat ik er zo vanaf was gekomen .
Had dood kunnen zijn , ( maar weet zeker dat ik nog niet nodig was bij Petrus, ben misschien ergens voor bedoeld).
Nu reed ik altijd motor fiets samen met een stel vrienden en mijn broer , maar helaas is dat nu voor mij over, en heb ik met pijn in het hart mijn Bike verkocht.
Mijn broer zei , jij niet meer rijden dan doe ik hem ook weg Ann, en zo gezegd zo gedaan.
Het is niet verantwoord als ik zou gaan rijden , ( mijn zin is er , maar verstand zegt NEE.) kan mijn linker arm niet bewegen zoals het zou moeten .
Dus als ik langer wil blijven leven , dan hou ik het maar bij autorijden , dat gaat zeer goed.
En zeg je heb je nu geen last meer, Nou ik moet zeggen heb elke dag wel last van de beperkingen , en pijn ook , maar niemand merkt hier iets van .
Loop er niet mee te koop , want wat schiet ik er mee op , hou het voor me , en kan er tegen , daar ik toch probeer er vanalles mee te doen .
Ga nooit bij de pakken zitten hoor, gewoon doorgaan dat is mijn motto.
Zoals u ziet hier op de foto, mijn linker onderarm had daar tijdens het heeling proces een beschadiging opgelopen , ( Ik had mijn elleboog gestoten aan de autodeur), bij dat wondje was een bacterie gekomen , en die wilde maar niet weg .
Kreeg een paar keer Antibiotica voorgeschreven , tot ik voor controle bij die arts in Erasmus weer Antibiotica zou krijgen , toen heb ik er een stokje voor gestoken, zei tegen die arts , dat werkt nu niet meer natuurlijk , kunt u het niet weghalen.
Toen vond die arts mij een beetje te bijdehand , en zei nors: "kunt u je hand bij uw mond laten komen " hij dacht dan kun je de mond snoeren.
Maar ze keken of de arm de ellepijp stevig genoeg was om de plaat te verwijderen en zo de bacterie weg te snijden, dus weer geopereerd , en weer gehecht.
Al met al heeft het een volledig jaar fisio ondergaan om de functies van de schouder spieren weer in beweging te krijgen , maar was volledig afgekeurd om te werken.
Was een all round medewerkster in een Tuincentrum, en een beetje de manus van alles daar, in de zomer waren er heel veel toeristen op de campings , en ik deed dan 2 dagen in de week de tuinmeubelen verkoop en in elkaar zetten en zo ook de BBQ verkoop en in elkaar zetten van de BBQ 's en buitenkeukens , als ook de demonstraties met de Weber BBQ op kolen .( die ik altijd indoors moest doen , maar de klanten zagen geen rook en dachten dat ik op gas werkte).
Dus best hard werken , ( en veel zweten daar in die kas ), sfeer was op den duur niet zo gezellig , veel haat en nijd, en een verkeerd beleid , maar goed je werkte er
omdat je toch geld binnen wil brengen, maar tijdens mijn ziekte en uitkering van het UWV , was er toch iets gaande met mijn oude werkgever , vertelde mijn vertrouwenspersoon , dat ze mijn ziekte uitkering wilde stoppen .
Maar een advocaat heeft dat hun aangeraden niet te doen , anders moesten ze mij een veel hoger bedrag betalen als compensatie.
Kun je nagaan hoe gemeen een baas kan zijn , want als het geld gaat kosten dan tel je niet meer hoor, ook al was je een harde werker.
Dus ik heb van alles meegemaakt, van oplichting tot bijna uitkering kwijt, zo ben ik niet de enige in deze wereld , maar dit gun je niemand .
Maar goed we zijn zeer goed geholpen door een kennis van ons hier in het Noorden, en die hebben wij keurig netjes zijn geld weer terug betaald we zijn daar zeer dankbaar voor geweest.
Daar het huis van ons ouders nog een bedrag tekort kwam einde liedje van de verkoop , en ze dat die Hypotheek ons niet meer wilde lenen, omreden ze geen leningen meer verstrekten .
Dus we hebben alles op alles gezet , en 2 jaar zeer zuinig geleefd , maar nu gelukkig al meer dan 5 jaar een normaal leven , en ik ben nu net met pensioen.
We hebben nu de tijd aan ons eigen , en doen waar we zin in hebben , alleen gaan we nu niet zo ver weg meer , want de hond is op leeftijd , en loopt bijna niet meer.
Wat wil je 17 jaar en bijna 3 maanden , dus we laten hem zijn gangetje gaan , en kijken of hij misschien wel 18 jaar gaat worden , wie weet.